ทำไมทายอดีตจึงแม่นกว่าทายอนาคต?

 "ผมเน้นย้ำอีกครั้ง คุณไม่สามารถเชื่อมโยงจุดต่างๆ ได้ เมื่อคุณมองไปข้างหน้า …คุณจะทำมันได้เมื่อคุณมองย้อนกลับไปเท่านั้น"

- สตีฟ จ๊อบส์ -

ประโยคข้องบนนี้มาจากข้อความตอนหนึ่งในสุนทรพจน์ของสตีฟ จ๊อบส์ ในวันจบการศึกษาที่มหาวิทยาลัย สแตนฟอร์ด เมื่อปี 2005

แน่นอนว่ามันไม่ได้เกี่ยวอะไรเลยกับวิชาโหราศาสตร์ซักนิดเดียว แต่อ่านแล้วทำให้ผมนึกถึงเรื่องที่ว่า “ทำไมทายอดีตจึงแม่นกว่าทายอนาคต?”

เชื่อเถอะ เรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมดา เกิดได้ทุกศาสตร์ทุกสำนัก อย่าว่าแต่การพยากรณ์ด้วยโหราศาสตร์หรือการเสี่ยงทาย แม้แต่พวกที่ดูเหมือนจะเหนือโลกอย่างญาณทิพย์หรือนั่งทางในอะไรแนวๆ นั้นก็ไม่เว้น

ผมมคิดว่ามันเป็นเรื่องที่สามารถเข้าใจได้ไม่ยากเกินไปนักหากเราจะบอกว่า “เพราะว่าอดีตคือสิ่งที่หยุดนิ่งแล้ว แต่อนาคตนั่นไม่ อนาคตเป็นสิ่งที่ไม่นิ่ง มันพร้อมจะเปลี่ยนแปลงได้ตลอด”

ลองนึกดูซิว่ามื้อล่าสุดเราทานอะไรเข้าไป?

ถ้าความจำเราไม่แย่เกินไปนักเราก็น่าจะได้คำตอยตรงนี้ได้ไม่ยาก และคำตอบนั้นย่อมจะเหมือนเดิมตลอดไป ไม่ว่าจะถูกถามซ้ำๆ ซักกี่ครั้งก็ตาม (ยกเว้นแต่จะมาโกหกกัน)

เมื่อกี้ผมเพิ่งกินข้าวผัดหมูกรอบ+ไข่ดาวเข้าไป แล้วคุณล่ะ?

แต่สำหรับอนาคตนั้นมันแตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง

มื้อหน้าผมจะกินอะไรดี แล้วคุณล่ะ จะกินอะไร?

ไม่ว่าจะตอบว่าอะไรก็ตาม มันยังไม่มีคำตอบที่ผิดหรือถูกในทันที ทุกอย่างพร้อมจะเปลี่ยนแปลงได้เสมอ เปลี่ยนเป็นอะไรก็ได้แล้วแต่เหตุปัจจัยต่างๆ ที่มันจะปะเดปะดังเข้ามาระหว่าทาง ก็จนกว่ามื้อหน้าของเราจะถูกจัดการให้สำเร็จเรียบร้อยนั่นแหละ คำตอบที่ถูกต้องจึงจะปรากฏออกมา

ในฐานะของอดีตที่เพิ่งผ่านไป

การมองย้อนกลับจึงง่ายกว่ามาก เพราะว่ามันคือการมองกลับไปสิ่งที่หยุดนิ่งแล้ว ไม่ว่าจะมองย้อนกลับไปด้วยเครื่องมืออะไรก็ตาม

เมื่อมองเห็นง่าย ก็ลากเส้นเชื่อมโยงถึงกัน ปะติดปะต่อชิ้นส่วนต่างๆ เข้าหากันได้ง่ายด้วย

อ.กาลจักร ท่านจึงเปรียบว่าการทายอดีตนั้น เหมือนคนเห็นนกแล้วค่อยยิง ส่วนการทายอนาคตนั้น เหมือนคนยิงออกไปก่อนแล้วค่อยมาลุ้นกันว่าจะมีนกเซ่อๆ ซักตัวบินมาชนลูกกระสุนของเราหรือไม่

เพราะเห็นก่อนแล้วยิงจึงไม่ยากเย็นเกินไปนัก ถ้ามีปืน มีลูกกระสุน และที่สำคัญคือมีฝีมือพร้อม เห็นนกบินมาก็แค่ยิง (โดนไม่โดนค่อยว่ากันอีกที) แต่การยิงออกไปก่อนโดยคะเนว่าน่าจะโดนนกซักตัวนั้น

ใครว่าง่ายก็เอาที่พี่สบายใจเลย

แต่ถึงกระนั้น ศิลปะการลั่นกระสุนเพื่อให้นกเซ่อๆ ซักตัวบินมาโดนนั้น ก็คือสิ่งที่ชาวนักวิชาพยากรณ์ล้วนใฝ่ฝันถึงกันทุกคน

ฝึกยิงบ่อยๆ เดี๋ยวก็โดนกันบ้าง …ยิงโดนบ่อยๆ เดี๋ยวก็ชำนาญ

:)